Als ik in gesprek ga komen we altijd uit bij de ouder zelf. Al snel komt de bewustwording dat het (vervelende) gedrag van het kind niks anders dan een spiegel is. Het laat, vaak op een pijnlijke manier, heel duidelijk zien waar de pijn van de ouder ligt, (in de onderlaag gaat het eigenlijk altijd over verbinding mét en liefde vóór jeZelf). Hoe mooi eigenlijk; 'dank je wel zoon, dank je wel dochter...'! Hier ligt namelijk meteen het 'positieve' in verborgen, dat je het zelf als ouder helemaal in de hand hebt. Want maak jij een (innerlijke en diepgaande) verandering door, dan kan je kind niet anders dan daarin meebewegen.
Ik vind het dan ook iedere keer weer super moedig als ouders deze uitdaging met zichzelf aangaan en de reis naar binnen maken!
En wat is dat iedere keer weer een mooi proces.